Foto's wel of niet bewerken?
Het is bij veel onderwerpen zo: je hebt felle voorstanders en dito tegenstanders.
Als je over het nabewerken van digitale foto's praat, is het niet anders.
Vroeger zat ik in het kamp dat vond dat je de foto zo moest presenteren als hij gemaakt was. Dat is eerlijk, realistisch (en ook wel makkelijk, want het scheelt een boel werk).
Later, toen ik me een beetje in de materie ging verdiepen, merkte ik dat het natuurlijk zo is dat een foto nooit zo uit de camera komt als je het in het echt gezien (eigenlijk: beleefd) hebt. Dat is logisch, want een camera heeft geen emotioneel systeem waarmee hij door het late middaglicht blauw gekleurde sneeuw wit maakt of die vlek zonlicht op een gezicht negeert. Ook tipt het dynamische bereik van de camera bij lange na niet aan dat van onze ogen en hersenen. Wij kunnen namelijk veel beter met grote verschillen in licht en donker omgaan dan de camera.
Ik heb het niet over het manipuleren van foto's, zoals het wegwerken van een lantaarnpaal of het in de foto plakken van een mooie lucht die je al eens eerder vereeuwigd had. Nee, ik praat puur over het ophalen van licht en kleur en het verschuiven van accenten. Er verdwijnt niets en er komt ook niets bij.
Dus ben ik nu ruim een jaar aan het experimenteren met Adobe Lightroom, een relatief eenvoudig te leren en te gebruiken professioneel nabewerkingsprogramma. Natuurlijk probeer ik ook wijzer te worden van anderen door websites, blogs en boeken te lezen en door presentaties en demonstraties van andere fotografen te bekijken.
Wat daarbij meteen opvalt is dat fotograferen en het nabewerken - net als schilderen en beeldhouwen - een kunst is en dus per definitie door iedereen anders wordt ervaren.
Wat de prachtig vindt, krijgt bij de ander geen seconde aandacht. Wat de een nooit doet, doet de ander altijd. De een gaat voor een realistische plaat, de ander gooit zijn hele gevoel erin. Herken je de stromingen in de schilderkunst?
Genoeg gepraat. Hier een voorbeeld van wat nabewerken kan doen.
Deze foto maakte vorige week in het Mantingerveld. De lucht was fel, de zon stond laag, grote delen van het landschap lagen in de schaduw en een deel van het zandpad en een paar bomen vingen de laatste zonnestralen op.
Voor een fotocamera is zoiets een enorme - eigenlijk onmogelijke - opgave.
Maar met een beetje schuiven aan de juiste knoppen, kon ik (vind ik) toch iets van de sfeer van die middag terug halen. Voorwaarde daarvoor is dat de foto juist belicht is, en zo alle informatie bevat. Want bij alleen nabewerken kun je iets wat er niet is, niet maken.
Het is de kunst van de fotograaf (of van de nabewerker, dat kan best iemand anders zijn) om die informatie zodanig te presenteren dat de kijker er een mooie plaat in ziet. Oordeel zelf maar.
Als je over het nabewerken van digitale foto's praat, is het niet anders.
Vroeger zat ik in het kamp dat vond dat je de foto zo moest presenteren als hij gemaakt was. Dat is eerlijk, realistisch (en ook wel makkelijk, want het scheelt een boel werk).
Later, toen ik me een beetje in de materie ging verdiepen, merkte ik dat het natuurlijk zo is dat een foto nooit zo uit de camera komt als je het in het echt gezien (eigenlijk: beleefd) hebt. Dat is logisch, want een camera heeft geen emotioneel systeem waarmee hij door het late middaglicht blauw gekleurde sneeuw wit maakt of die vlek zonlicht op een gezicht negeert. Ook tipt het dynamische bereik van de camera bij lange na niet aan dat van onze ogen en hersenen. Wij kunnen namelijk veel beter met grote verschillen in licht en donker omgaan dan de camera.
Ik heb het niet over het manipuleren van foto's, zoals het wegwerken van een lantaarnpaal of het in de foto plakken van een mooie lucht die je al eens eerder vereeuwigd had. Nee, ik praat puur over het ophalen van licht en kleur en het verschuiven van accenten. Er verdwijnt niets en er komt ook niets bij.
Dus ben ik nu ruim een jaar aan het experimenteren met Adobe Lightroom, een relatief eenvoudig te leren en te gebruiken professioneel nabewerkingsprogramma. Natuurlijk probeer ik ook wijzer te worden van anderen door websites, blogs en boeken te lezen en door presentaties en demonstraties van andere fotografen te bekijken.
Wat daarbij meteen opvalt is dat fotograferen en het nabewerken - net als schilderen en beeldhouwen - een kunst is en dus per definitie door iedereen anders wordt ervaren.
Wat de prachtig vindt, krijgt bij de ander geen seconde aandacht. Wat de een nooit doet, doet de ander altijd. De een gaat voor een realistische plaat, de ander gooit zijn hele gevoel erin. Herken je de stromingen in de schilderkunst?
Genoeg gepraat. Hier een voorbeeld van wat nabewerken kan doen.
Deze foto maakte vorige week in het Mantingerveld. De lucht was fel, de zon stond laag, grote delen van het landschap lagen in de schaduw en een deel van het zandpad en een paar bomen vingen de laatste zonnestralen op.
Voor een fotocamera is zoiets een enorme - eigenlijk onmogelijke - opgave.
Maar met een beetje schuiven aan de juiste knoppen, kon ik (vind ik) toch iets van de sfeer van die middag terug halen. Voorwaarde daarvoor is dat de foto juist belicht is, en zo alle informatie bevat. Want bij alleen nabewerken kun je iets wat er niet is, niet maken.
Het is de kunst van de fotograaf (of van de nabewerker, dat kan best iemand anders zijn) om die informatie zodanig te presenteren dat de kijker er een mooie plaat in ziet. Oordeel zelf maar.
Dit is het origineel: de lucht is eigenlijk te licht, het landschap te donker.
Er zijn nauwelijks details te zien en dat de zon scheen, zie je alleen aan de vage schaduwen op het zandpad.
En dit wist ik er met mijn beperkte kennis van Lightroom uit te toveren.
Ik vind deze plaat veel prettiger om naar te kijken omdat hij toont wat ik die middag zag.
Ik weet dat er nog veel meer uit te halen is, maar ik ben hier (nu) al erg mee tevreden...
Als je op een foto klikt, wordt hij beeldvullend. Druk op de Terugknop als je uitgekeken bent.
