De blog van René Stout

Nederland is helemaal in de ban van de groenten van vroeger. En Monique zou Monique niet zijn als ze daar niet een graantje van mee pikte. Dus aten we gisteren een heerlijke pastinakenschotel en vandaag schorseneren. Schorseneren zijn de wortels van een composietenfamilie. planten zoals de paardenbloem. De penwortels daarvan worden ongeveer anderhalve centimeter dik en zo'n dertig tot veertig centimeter lang. Het schoonmaken ervan is een hele klus, want bij het schillen komt er een enorm kleverig sap vrij. Daarom heette het vroeger ook wel keukenmeidenverdriet. Gewapend met handschoenen en een pan water met azijn erin ging Monique aan het werk. Uiteraard werd dat een heerlijke maaltijd van schorseneren, gebakken aardappeltjes, varkensfilet en avocado. En waarom is de titel van dit stuk Aspergetijd? Omdat schorseneren ook wel armelui's asperges genoemd werden. Je bereidt ze ongeveer op dezelfde manier en ze zien er, als ze gaar zijn, ook een beetje zo uit. Na het k

Eindelijk is het een beetje winter. Terwijl het gisteravond in het westen te keer ging, was het hier vrijwel windstil en viel er een heel klein beetje sneeuw. Rond zonsopgang vanochtend begon het te ijzelen. De sneeuw verdween hier en daar en mengde zich op andere plaatsen met ijzel. Dat leverde bijzondere plaatjes op. Bekijk hier meer foto's

Op weg van de molen naar huis zag ik in de berm een bloeiende hazelaar staan. Ik parkeerde mijn fiets op het fietspad en liep ernaar toe om de bloemen te bekijken en er wat foto's van te nemen. Kennelijk zag het er wat anders uit als je in de auto langsreed, want een bestuurder toeterde verbolgen naar me: hij dacht dat ik daar stond te plassen. Om nog meer boosheid te voorkomen, heb ik me toen maar naar de weg gedraaid, zodat men kon zien dat ik met mijn camera bezig was in plaats van met mijn fluit... De hazelaar heeft zowel mannelijke (meeldraden met stuifmeel) als vrouwelijke (stampers) bloemen. Daarom heet hij eenhuizig. Dit in tegenstelling tot tweehuizige planten waarvan de een mannelijk is en de ander vrouwelijk. En dan heb je natuurlijk ook nog blóemen die vrouwelijk én mannelijk zijn. Dat zijn de meeste. Wat een bloemen! De lange bloemen zijn de mannetjes, het piepkleine rode bloempje is de vrouw.

Gisteren was het weer eens een ouderwetse klusdag. We hebben de tussenwand geplaatst en het plafond dicht gemaakt. Het is nog niet klaar hoor, maar het ziet er nu ineens heel anders uit... Dit was een deel van het kozijn van het oude balkon. Nu is het een glazen tussenwand. Nog even kijken waar de leidingen liggen. Zo, dat is dicht. Alleen nog even afwerken en de tussenwand ophogen.

Vandaag waren we in Tijnje, Friesland, om afscheid te nemen van de moeder van vrienden van ons. Twee dagen voor ze 90 jaar zou worden, heeft ze na een goed leven en een mooi afscheid van de familie het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld. Tijnje heeft een mooi kerkje, dat ik voor de dienst nog even kon vastleggen. Na afloop van de begrafenis kregen we nog koffie, thee, brood en soep. Toen we terug liepen naar de auto, kwamen we langs de lokale basisschool, waar, gezien de activiteiten van de jochies, de meisjes kennelijk gymnastiek kregen of net hadden gehad. Wat is de wereld toch mooi als je er oog voor hebt... Het mooie kerkje van Tijnje Niet alleen op Discovery is er veel te ontdekken...

Zo hoort het in januari te zijn: Sta je op, blijkt bij het opkomen van de zon dat de auto in bloei staat! Toch nog even een foto gemaakt. Hoe vaak zien we dit nog? Monique stond me uit te zwaaien en zij legde vast hoe ik de bloemenpracht van de voorruit af krabde om veilig te kunnen gaan rijden. Kunst op de vierkante decimeter.  De zijruiten waren al ontdooid. Ik was dus net op tijd... Om er langer van te kunnen genieten, heb ik de achtergrond van mijn mobieltje in de ijsbloemetjes gezet....

Door de drukte rond de feestdagen was het er dit jaar bijna niet van gekomen, maar Monique vond tóch dat ze in ieder geval één puzzel moest maken. Een kleintje dan: 500 stukjes. De bloementuin, de kathedraal (van Köln) en de brug gingen nog wel, maar de lucht was een temptatie! Verscheidene keren hoorde ik haar roepen dat ze het wel welletjes vond en dat ik de puzzel best mocht afbreken. Maar als ik dat dan wilde doen, riep ze me steeds een halt toe. Uiteindelijk is het haar gelukt. Vol trots legde ze gisteren het laatste stukje. Ik had daar het geduld niet voor. Zij wel. Hulde!!!

Het zat er aan te komen met deze hoge temperaturen: de lentebloemen zijn veel te vroeg. In onze tuin staat al een sneeuwklokje te bloeien en de spreeuwen zijn de nestkast al aan het inspecteren. Het moet niet veel gekker worden....