Een middag bij de vijver

Vandaag zou ik weer computerwerk doen. Ik had echter pijn in mijn ogen kon me niet concentreren. Het lukte gewoon niet.
Typisch een dag om te doen wat ik altijd al wilde doen sinds ik bij huus was, maar waar het bijna nooit van komt: lekker een paar uur bij de rand van de vijver zitten en genieten van alles wat ik zie.

Je hebt geen idee wat er op zo'n paar vierkante meter allemaal te beleven is!

Ik had me op het terras geïnstalleerd. Een lekkere stoel, het broedende roodborstje gezellig achter me, mijn statief met daarop de camera voor me en mijn lunch naast me.

Ik zat nog geen tien minuten te genieten van bijvoorbeeld de vier schrijvertjes, toen ik iets in mijn nek voelde kriebelen. Voorzichtig bracht ik mijn hand naar achteren en veegde het beestje langzaam uit mijn nek. Het voelde nogal groot aan. Toen ik mijn hand weer voor me had, zag ik dat er een waterjuffer op mijn duim zat: een vuurjuffer om precies te zijn. Het was een jonkie: ze was nog niet helemaal rood en ze zat duidelijk nog uit te harden. Waar ze vandaan kwam? Geen idee. Ik denk dat haar eerste vlucht nog niet helemaal goed ging en dat ze gewoon uit de lucht viel.
Met één hand probeerde ik met mijn mobieltje wat foto's te maken. Dat viel nog niet mee!
(Je weet het nu wel: klik op de foto's voor een vergroting.)

De ogen moeten nog rood worden. Het lijfje moet ook nog meer kleur krijgen.

Na een minuut of vijf vloog ze heel mooi glinsterend de wijde wereld in. Een mus zag dat ook en kwam snel aanvliegen om het prille leven in zijn snavel te laten eindigen. Gelukkig voor de waterjuffer kon hij net de scherpe hoek om de muur heen niet maken en was het beestje voorlopig gered.

Toen ik mijn blik weer over de vijver liet dwalen, zag ik een eindje verder een ruggenzwemmer aan een rietstengel hangen. Kennelijk had hij het in de vijver wel bekeken en wilde hij ergens anders heen. Daarvoor moest hij wel eerst even opdrogen, en dat zat hij daar dus te doen. Vlak nadat ik de foto gemaakt had, schrok hij ergens van en liet zich pardoes weer in de vijver vallen....

Je ziet nog net dat hij rode ogen heeft. Zijn bovenkant is wit.

Dat is de kant die in het water onder zit.

Door de lichte kleur valt hij niet op tegen de lucht en kan zo dichter bij zijn prooi komen.

Even later zag ik een paartje vuurjuffers eitjes leggen.

Zo, geland. Nu een plekje voor de eieren zoeken.

Hier lijkt het beter.

Waar houdt dat blaadje nou op?

Van voren zijn we niet zo mooi hoor!

Één salamander had ik al gezien, maar na een uurtje zag ik ineens een tweede zwemmen....
Meneer Google maakte van een paar foto's een soort filmpje...

Tegen het eind van de middag maakte de zon plaats voor een enorme onweersbui die gelukkig noord van ons langs ging. Ik hoorde voortdurend gerommel in de lucht. Inmiddels waren er kort na elkaar twee watertorren uit het water gekropen. Ook zij wilden hun geluk elders beproeven. Het waren gegroefde haarwaterroofkevers. Ja echt!!! Zou het door de vochtige lucht komen dat ze waterbeestjes het luchtruim wilden kiezen?

Ik stelde de camera zo in dat ik het wegvliegen van het rechter kevertje mooi kon vastleggen: handmatig scherp gesteld, een hoge sluitertijd, repeteerstand... Zo moest ik zeker vijf, zes foto's van het opstijgende beestje kunnen maken.

Je snapt het al: het liep anders. Het beestje moest goed drogen om te kunnen vliegen. Zo nu en dan bewoog het wat pootjes en probeerde het zijn dekvleugels te openen. Dat lukte steeds nog niet, dus duurde het nog even.

Na een minuut of zes (mijn aandacht begon toch een heel klein beetje te verslappen) vloog het beestje zonder enige waarschuwing weg. Dat ging zo snel dat ik helemaal niet eens kon bewegen voor het diertje al een halve meter verder was. Pech dus....

Maar..... er zat er nóg een!

Ik nam me stellig voor om dit keer 100 % geconcentreerd te blijven en me deze keer niet te laten verrassen.

Het duurde en het duurde, en het onweer kwam langzaam dichterbij. Vlak voordat ik dacht dat de kever eindelijk droog zou zijn, begon het te spetteren. En het móest natuurlijk gebeuren dat er een druppel op of vlakbij de kever viel. En ja hoor: dat gebeurde. En binnen no time dook de kever weer de vijver in, mij in opperste teleurstelling en met een natte kop achterlatend.

Als het fotograferen van een opvliegende gegroefde haarwaterroofkever al zo'n gedoe is, kun je je dan voorstellen wat échte natuurfotografen moeten doorstaan? Ik wel!