Mijlpaal?
Het is officieel: we zijn gescheiden.
Een mijlpaal in ons leven.
Vreemd eigenlijk: de associatie bij het woord mijlpaal is vaak positief: je hebt iets bereikt. Dat woord zou hier dus enigszins ongepast kunnen zijn, want zeg nou zelf: een scheiding is toch nooit positief?
Maar eigenlijk is een mijlpaal niets anders dan een markeer-ding. Zonder lading. Het geeft slechts aan dat je bij een bepaald punt bent aangekomen.
Eén stap verder en je bent het punt gepasseerd. Is dat dan hetzelfde als een gepasseerd station? Nee. Immers: de trein kan daarna alleen het eerder aangelegde spoor volgen. Na het passeren van een mijlpaal kun je je eigen route uitzetten en bewandelen.
Maar dat bedoelen we niet echt als we zeggen dat we een mijlpaal bereikt hebben. Vandaar dat het noemen ervan hier misschien wat vreemd over komt.
Toch ervaar ik het wel zo.
Na het bereiken van een mijlpaal kun je kiezen wat je doet: even rusten, overpeinzen wat je volgende route of bestemming wordt, besluiten wanneer je daaraan begint en hoe je dat gaat aanpakken.
Zo zie ik deze mijlpaal.
Na een periode van enorme hectiek ga ik nu even neerzitten. Nee, niet bij de pakken, zeker niet!
Maar wel om op adem te komen, om mijzelf terug te vinden en om te overwegen wat mijn volgende doel zal worden. Of misschien niet een doel, maar slechts een deel van een route naar weet-ik-nog-niet.
Door die simpele mutatie in de registers van de burgerlijke stand ben ik ineens een ander geworden. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen.
Sommige mannen zien mij nu als een mogelijke bedreiging van hun huwelijk: van een vriend (door een huwelijk vastgeketend en gebonden) zou ik zo maar een losbandige minnaar kunnen worden.
Anderen zien mij juist als een maatje dat leuke dingen met hen kan doen zonder dat hij op tijd thuis moet zijn (dat moest ik overigens niet hoor, als ik dat maar even aankondigde).
Organisaties denken dat ik meer tijd heb om voor hen, al of niet tegen betaling, te werken.
Sommigen vinden mij zielig omdat ik nu alles zelf moet doen.
Anderen bieden aan te helpen bij het huishouden.
En ik? Hoe zie ik mezelf?
Ik moet aan van alles wennen:
Geen gepraat om mij heen.
Zelf de was doen, drogen en opruimen, eten koken, de vaat doen, de voorraad bijhouden, boodschappen doen, TV-programma's uitzoeken (of zappen of gewoon niet kijken), de tikfouten in mijn blog vinden, in de tuin planten snoeien, laten groeien of juist niet zonder dat iemand mij vertelt wat het plan in de tuin is, en dat ik nu dus precies het verkeerde dreig te doen.
En zo kan ik nog van alles bedenken.
En: ik heb er voor gekozen. Ik ben geen weduwnaar die dit overkomt, maar ik heb een keuze gemaakt die dit allemaal tot gevolg heeft.
Ik heb er niet voor gekozen om dit allemaal zelf te gaan doen. Nee: ik heb ervoor gekozen om mijn leven niet meer te delen met Monique. En Monique respecteerde dat en maakte daarmee dezelfde keuze. Alle gevolgen hiervan zijn collateral damage.
Dat is nogal wat: besluiten om je leven niet langer met je partner te delen. Vooral mensen die gelukkig waren in hun relatie en door de dood van hun partner nu alleen zijn, begrijpen dat soms niet. Zij zouden er alles voor geven om hun partner terug te krijgen.
Ik besloot juist om er heel veel voor (op) te geven om zonder mijn partner verder te kunnen gaan. Let wel: daarmee zeg ik absoluut niets over Monique: zij is een prachtvrouw, in vele opzichten. Maar ik kan niet op mijn manier met haar leven. Dat zegt meer over mij dan over haar.
Dus laat ik niet merken dat iemand haar gaat verwijten dat zij mij niet gelukkig heeft gemaakt. Je hebt namelijk niet iemand nodig om je gelukkig te maken. Dat moet je zelf doen.
Het is overigens wél fijn dat er mensen om mij heen zijn waar ik blij van word. Maar: blij en gelukkig zijn twee heel verschillende begrippen. Je kunt blij van iemand worden en toch niet gelukkig zijn. Hmm, ik ga nu wel erg de diepte in. Ik laat dit onderwerp verder liggen.
Een mijlpaal dus.
Voor het eerst écht alleen, aan het begin van wat-dan-ook.
Ik ben er klaar voor. Of ik de juiste dingen voor de reis ingepakt heb, zie ik later wel. Je kunt onderweg altijd besluiten om je uitrusting aan te passen of je route te veranderen.
Ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet. Ik voel me daarbij omringd door heel veel lieve mensen waarmee ik wellicht een stukje kan oplopen. Voor de gezelligheid, voor advies, een luisterend oor, een knuffel of wie weet, ooit, een nieuwe relatie.
De tijd zal het leren.
Als ik onderweg maar niet onder de trein kom. Dat zou alles in het honderd gooien...
Een mijlpaal in ons leven.
Vreemd eigenlijk: de associatie bij het woord mijlpaal is vaak positief: je hebt iets bereikt. Dat woord zou hier dus enigszins ongepast kunnen zijn, want zeg nou zelf: een scheiding is toch nooit positief?
Maar eigenlijk is een mijlpaal niets anders dan een markeer-ding. Zonder lading. Het geeft slechts aan dat je bij een bepaald punt bent aangekomen.
Eén stap verder en je bent het punt gepasseerd. Is dat dan hetzelfde als een gepasseerd station? Nee. Immers: de trein kan daarna alleen het eerder aangelegde spoor volgen. Na het passeren van een mijlpaal kun je je eigen route uitzetten en bewandelen.
Maar dat bedoelen we niet echt als we zeggen dat we een mijlpaal bereikt hebben. Vandaar dat het noemen ervan hier misschien wat vreemd over komt.
Toch ervaar ik het wel zo.
Na het bereiken van een mijlpaal kun je kiezen wat je doet: even rusten, overpeinzen wat je volgende route of bestemming wordt, besluiten wanneer je daaraan begint en hoe je dat gaat aanpakken.
Zo zie ik deze mijlpaal.
Na een periode van enorme hectiek ga ik nu even neerzitten. Nee, niet bij de pakken, zeker niet!
Maar wel om op adem te komen, om mijzelf terug te vinden en om te overwegen wat mijn volgende doel zal worden. Of misschien niet een doel, maar slechts een deel van een route naar weet-ik-nog-niet.
Door die simpele mutatie in de registers van de burgerlijke stand ben ik ineens een ander geworden. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen.
Sommige mannen zien mij nu als een mogelijke bedreiging van hun huwelijk: van een vriend (door een huwelijk vastgeketend en gebonden) zou ik zo maar een losbandige minnaar kunnen worden.
Anderen zien mij juist als een maatje dat leuke dingen met hen kan doen zonder dat hij op tijd thuis moet zijn (dat moest ik overigens niet hoor, als ik dat maar even aankondigde).
Organisaties denken dat ik meer tijd heb om voor hen, al of niet tegen betaling, te werken.
Sommigen vinden mij zielig omdat ik nu alles zelf moet doen.
Anderen bieden aan te helpen bij het huishouden.
En ik? Hoe zie ik mezelf?
Ik moet aan van alles wennen:
Geen gepraat om mij heen.
Zelf de was doen, drogen en opruimen, eten koken, de vaat doen, de voorraad bijhouden, boodschappen doen, TV-programma's uitzoeken (of zappen of gewoon niet kijken), de tikfouten in mijn blog vinden, in de tuin planten snoeien, laten groeien of juist niet zonder dat iemand mij vertelt wat het plan in de tuin is, en dat ik nu dus precies het verkeerde dreig te doen.
En zo kan ik nog van alles bedenken.
En: ik heb er voor gekozen. Ik ben geen weduwnaar die dit overkomt, maar ik heb een keuze gemaakt die dit allemaal tot gevolg heeft.
Ik heb er niet voor gekozen om dit allemaal zelf te gaan doen. Nee: ik heb ervoor gekozen om mijn leven niet meer te delen met Monique. En Monique respecteerde dat en maakte daarmee dezelfde keuze. Alle gevolgen hiervan zijn collateral damage.
Dat is nogal wat: besluiten om je leven niet langer met je partner te delen. Vooral mensen die gelukkig waren in hun relatie en door de dood van hun partner nu alleen zijn, begrijpen dat soms niet. Zij zouden er alles voor geven om hun partner terug te krijgen.
Ik besloot juist om er heel veel voor (op) te geven om zonder mijn partner verder te kunnen gaan. Let wel: daarmee zeg ik absoluut niets over Monique: zij is een prachtvrouw, in vele opzichten. Maar ik kan niet op mijn manier met haar leven. Dat zegt meer over mij dan over haar.
Dus laat ik niet merken dat iemand haar gaat verwijten dat zij mij niet gelukkig heeft gemaakt. Je hebt namelijk niet iemand nodig om je gelukkig te maken. Dat moet je zelf doen.
Het is overigens wél fijn dat er mensen om mij heen zijn waar ik blij van word. Maar: blij en gelukkig zijn twee heel verschillende begrippen. Je kunt blij van iemand worden en toch niet gelukkig zijn. Hmm, ik ga nu wel erg de diepte in. Ik laat dit onderwerp verder liggen.
Een mijlpaal dus.
Voor het eerst écht alleen, aan het begin van wat-dan-ook.
Ik ben er klaar voor. Of ik de juiste dingen voor de reis ingepakt heb, zie ik later wel. Je kunt onderweg altijd besluiten om je uitrusting aan te passen of je route te veranderen.
Ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet. Ik voel me daarbij omringd door heel veel lieve mensen waarmee ik wellicht een stukje kan oplopen. Voor de gezelligheid, voor advies, een luisterend oor, een knuffel of wie weet, ooit, een nieuwe relatie.
De tijd zal het leren.
Als ik onderweg maar niet onder de trein kom. Dat zou alles in het honderd gooien...
