De blog van René Stout

Dat heb ik natuurlijk weer: We waren bijna thuis, zo rond half elf in de avond, toen er midden in Ruinen een schaap midden op de weg stond. Natuurlijk stopte ik meteen. We stapten uit (dat kan zonder problemen rond die tijd) en liepen naar het dier toe. Het bleek een ram te zijn, met een lang touw om zijn nek. Hij stond daar met een houding van: "Help, wat doe ik hier en waar moet ik naartoe?" Dierenvrienden als wij zijn, wilden wij deze meneer natuurlijk best helpen. Maar wat te doen? De lichten in bijna alle huizen waren uit, en wij kenden Ruinen nog niet goed genoeg om te weten wie er allemaal schapen heeft. We wisten ook geen schapenwei in de buurt en het leek ons niet waarschijnlijk dat het dier van een van de twee kuddes op het Dwingelderveld afkomstig was. We vonden toch een huis waar de lichten nog brandden. Terwijl ik me over de ram ontfermde, belde Henny aan. Een aardige vrouw deed open, maar zij kon ons niet verder helpen. Ze had wel een idee, maar in

Het valt niet mee om een geweldige kampeervakantie in een paar blogs samen te vatten. Dat ga ik dus ook niet doen. Henny is bezig met een mooi verslag. Kijk daar maar eens... Deel 1 Deel 2 Wél wil ik je laten meegenieten van de vlinders en andere insecten die we hebben gezien. We hebben talloze blauwtjes gezien. Dit is er een van. De geelbandlangsprietmot (Nemophora degeerella) is het nachtvlindertje met de langste antennes in Europa. Het beestje zelf is nog geen twee cm, maar de antennes van het mannetje zijn zeker vijf cm lang. (Henny heeft deze foto gemaakt.) De vlinder die de grootste indruk op ons maakte, was de grote weerschijnvlinder (Apatura iris). De binnenkant van de vleugels lijkt saai zwart, tot de Zon er op schijnt: dan zie je de prachtigste kleuren verschijnen. In dit filmpje zie je er een vocht halen uit een hondendrol. Op het eerste gezicht lijkt dit ook een grote weerschijnvlinder. Het is echter de kleine ij

Zo, we zijn weer terug. We hebben de afgelopen bijna drie weken heerlijk gekampeerd in Frankrijk. Natuurlijk hebben we heel veel gezien en heel, heel veel, foto's gemaakt. Een aantal verschijnt nog wel in onze blogs. Een specifieke ontmoeting wil ik nu vast met jullie delen, omdat wij hem heel bijzonder vonden. Het gebeurde in de Bourgogne, om precies te zijn in de  etang  van Joke en Fred, waar we op de camping stonden. Op een middag liepen we op ons gemak langs het meer, toen we iets vreemds zagen: in het water, vlak bij de oever, aan een tak, lekker in de zon, hing een bol van zo'n 15 cm doorsnee. Nieuwsgierig als we waren, haalde ik de tak voorzichtig naar boven. De bal ging mee en bleef zelfs boven water aan de tak hangen. De bal was bruin-geel en een beetje doorzichtig. In eerste instantie dachten we aan een ei-klomp van vissen of slakken, maar daar was hij te groot en te stevig voor. Bovendien klopte de structuur ervan niet. De bol voelde stevig aan, was n