De blog van René Stout

Na een zeer grijze woensdag was het vandaag stralend weer. Dat kwam mooi uit, want we hadden een missie: dennenappels zoeken voor een activiteit van Natuurmonumenten volgende week waar Henny als gids aan meedoet. Dus togen we met een grote tas en (uiteraard) de camera's naar het Echtens paradijs, een zandverstuiving waar allerlei soorten dennen en sparren te vinden zijn. Henny vertelt daar op haar blog vast wel wat over. Ik houd het bij een indruk van het gebied en wat foto's van paddenstoelen. Want: hoewel de grote, opvallende soorten hun beste tijd hebben gehad, is er voor de aandachtige waarnemer nog genoeg te genieten... In de stralende ochtendzon vonden we dit groepje. Lijkt het maar zo of staan ze echt dicht tegen elkaar aan om zich warm te houden? Met een kracht die aan een mol doet denken, werkte deze paddenstoel zich uit de grond en door het naaldendek. Vanuit het half open bos kijk je uit over de heide en de vennen. Op de achtergron

Afgelopen zaterdag zijn we met de fotoclub in Ootmar sum geweest. Daar hebben we natuurlijk heel veel foto's gemaakt. Op onze website is daar iets van te zien. Ik heb er van alles gefotografeerd. In dit bericht zie je allerlei foto's met gezichten erop. Dus niet van het mooie stadje zelf. Hier begonnen we met koffie en iets lekkers erbij. De eigenaar maakt het bord met aangeprezen lekkernijen klaar. Lang geleden was hier vast iets te zien. Aan de rand van het terras zit deze dame een beetje somber voor zich uit te kijken. Vanaf een rijkelijk met ornamentjes versierde lamp kijken deze figuurtjes op je neer. Lodewijk Napoleon was hier ook! Zomaar een meisje op de glijbaan in een speeltuintje. Twee zussen(?) bij een etalage. Erg blij keek deze niet.... In het tentje waar we lunchten en wachtten tot het regenfrontje voorbijgetrokken was, hing onder meer deze heks. Dit is Sjalotje, de plaatselijk

Toen Henny me vanmiddag bij vrienden op kwam halen, zei ze dat er een klein vogeltje in de garage zat. We gingen natuurlijk meteen kijken. Het bleek een winterkoninkje te zijn dat in een onbewaakt ogenblik door de openstaande deur naar binnen was gevlogen. Hij kon de deur niet meer terugvinden en zat nu uitgeput op de werkbank. Adri kon hem gemakkelijk oppakken en zette hem in de tuin in een bloempot om bij te komen. Gelukkig had ik mijn camera bij me. Nu kon ik eindelijk eens fatsoenlijke foto's maken van dit prachtige vogeltje dat zich maar zelden van dichtbij laat bekijken. Toen hij weer fit genoeg was om zijns weegs te gaan, vloog hij weg. De kleinste vogel van Europa. Door het blaadje naast hem lijkt het alsof hij een dubbele staart heeft. Een prachtig vogeltje! De twee witte wenkbrauwen geven hem een wijs uiterlijk. Het dunne, spitse snaveltje is ideaal om spinnetjes en ander klein grut tussen bladeren en stengels uit te plukken. Wat een

Vanmiddag hebben we nog even een rondje gefietst. We genoten van de heldere lucht met (niet) hier en (wel) daar een bui en de felle zon. Het viel ons op dat er erg veel spinnetjes aan lange draden in de lucht zweefden. Hoe veel, zagen we pas toen we, bijna thuis gekomen, langs een grasland reden.... Ik vond dat de Zon wel heel erg fel in het gras weerspiegelde. Het was nog te vroeg voor grondmist, dus het moest iets anders zijn. Toen we goed keken, zagen we dat het grasveld bedekt was met duizenden draden van spinrag. Ze vormden een heus tapijt. Dit is ongeveer een meter in het vierkant. Hoeveel spinnetjes zouden hier zitten? Dit filmpje laat zien hoe het tapijt zacht in de wind golft. Een heel bijzonder gezicht!

Gistermiddag besloten we nog een eindje te gaan fietsen. Richting Echten en Koekange deze keer. We namen onze regenjassen en -broeken mee, want de lucht was nogal rommelig. Tegen het einde van de fietstocht - inderdaad na een lekkere bui geïncasseerd te hebben - begon de Zon al aardig dicht bij de horizon te komen. Dat veroorzaakte een prachtige lucht. Toen we stopten om daar van te genieten, zagen we links van de zonneharp (ook wel Jacobsladder genoemd) ineens nóg een paar zonnestralen. Dat was vreemd, want die pasten niet in de harp. Ze stonden er zelfs haaks op. Het leek alsof er een tweede Zon achter de wolken verstopt zat.... De oplossing van het raadsel was gelukkig wat minder bijzonder: Er vielen regenbuien uit de wolken. De Zon verlichtte de regenbanen van onderen. Daardoor leken het net zonnestralen. Leuk toch?